Stilte Stilte
De stilte zingt U toe, o Here,
in uw verheven oord.
Wij zullen ons naar Sion keren
waar Gij ons bidden hoort.
(Psalm 65:1a)

Met dit Psalmcitaat eindigde onze classisdominee Wim Beekman zijn laatste coronabrief aan alle gemeenten in de classis Friesland. Sinds vorig jaar maart komt er regelmatig zo’n brief van hem naar ons toe. Wij zetten deze informatieve, maar vaak ook bemoedigende brieven altijd op onze website. De aanleiding is meestal: nieuwe maatregelen. Dat was met deze laatste brief ook het geval. Vanuit de landelijke kerk kwam een nieuw en dringend advies om helemaal niet meer te zingen tijdens de diensten, ook niet door een kleine groep voorzangers. Dit vanwege de gebeurtenissen in Biddinghuizen, en op andere plaatsen, waar het zingen, ondanks de afstand en het kleine aantal mensen, toch bron van besmetting is gebleken en mensen zijn overleden aan de gevolgen van corona, die zij door het zingen hadden opgelopen. De werkgroep ‘Zingen in de kerk’ van de PKN heeft zich de vraag gesteld: “Zingen is waardevol, maar was zingen dit waard?” Hun antwoord is: “nee, dat is het niet waard”. Het blijkt gevaarlijk zelfs om met een kleine groep te zingen, dus het dringende advies is: doe het niet.
Dit advies neemt Wim Beekman in zijn coronabrief over en ook wij als kerkenraad hebben hierover met elkaar “gesproken” (dat gaat tegenwoordig vooral via de mail), en zijn tot de conclusie gekomen dat we het niet meer doen: zingen in de erediensten.
Eerst moesten we de gezamenlijke gemeentezang missen, en nu wordt het nog kaler en vreemder. De corona-crisis raakt zo ook het hart van de eredienst.
De stilte zingt u toe, o Here. Wat klinken deze woorden in deze omstandigheden ineens anders en nieuw en passend. De lofzang zingen: dat doen we het liefst uit volle borst en met elkaar. Nu dat niet gaat, zoekt de lofzang andere wegen.  De stilte is één zo’n andere weg. In de stilte kan in ons hart van alles opkomen: dankbaarheid, verdriet, angst, geluk, bezorgdheid, liefde. Alles waar in de lofzang een plaats voor is, vinden we terug in ons hart, in de stilte.
Op 17 februari begint de Veertigdagentijd. Een periode van   inkeer en bezinning, waarin de stilte ook een belangrijke rol kan spelen. Nu we de lofzang niet meer hardop kunnen uitzingen, kunnen we de stilte laten spreken. We zijn niet de eersten die dat oefenen. Lang geleden was er een Psalmdichter die het ons voordeed:

De stilte zingt u toe, o Here!
Tot U komt al wat leeft,
tot U, o redder uit ellende
die alle schuld vergeeft.
(Psalm 65: 1b)
Met warme groet, in verbondenheid,
Ds. Mirjam Hulzebos
terug