Van de Diaconie Van de Diaconie
Dag allemaal,
Deze keer begin ik met een gedicht. Geschreven door een leerling van havo 4 van de CSG Augustinus in Groningen. Zij hadden een dak- en thuislozen project en hebben zich verdiept in het schrijven van een gedicht. Een van hen, Joost, schreef dit gedicht, gepubliceerd in de Riepe:

Schaduw van de nacht

Op kartonnen matrassen             
Onder de sterrenpracht                        
Leven ze hun leven                              
Een schaduw in de stille nacht
Vergeten gezichten
Verhalen onverteld
Daklozen dromen
Onder stadslicht en maanschijn, ongezien
Leven zielen zonder thuis, verborgen misschien
De daklozen zoeken naar een stukje hoop
Een licht dat de duisternis verzacht

Tsja, waarom dit gedicht? Het sprak mij gelijk aan toen ik het las. Ik weet niet hoe het u, jou vergaat als je een dakloze treft op straat, vragend om een kleinigheid, maar ik voel me dan zo ongemakkelijk. Als ik wat geld geef, wat kopen ze daar dan voor?... Als ik geen geld geef, wat dan, houdt dat in dat deze persoon misschien niet de nacht kan doorbrengen bij de daklozen opvang? En heb ik toch min of meer een schuldgevoel. Wat is mijn verantwoordelijkheid? Ik heb dan ook geen antwoord, maar wil alleen de ongemakkelijkheid met u delen. Wat doet u, wat doe jij in zo’n situatie?                                                               Er is een Heer die altijd een thuis wil bieden. Die zegt: “kom maar bij mij, mijn kind”. Een thuis, voor iedereen.
 
terug