Op de laatste moderamenvergadering was ongeveer het laatste wat we zeiden voordat we opstonden om op te ruimen en te vertrekken de mooie Friese uitspraak: tiden hawwe tiden. We kwamen tot deze conclusie omdat een aantal van ons met verhalen “uit de oude doos” kwam over hoe het vergaderen vroeger ging: de nazit was vaak belangrijker en nam meer tijd in beslag dan de vergadering zelf  – en dat ging dan niet eens over kerkelijke vergaderingen, maar ook daarvoor geldt: tiden hawwe tiden.
We hebben een laatste classisvergadering oude stijl gehad, met als afsluiting een kroket – ik kende het gebruik niet, maar het schijnt in vroeger dagen een gereformeerde gewoonte te zijn geweest.
Er is nu een nieuwe, provinciale classis. We maken nu onderdeel uit van de classis Friesland en de classispredikant is inmiddels ook bekend: ds. Wim Beekman, bekend van zijn columns in de Leeuwarder Courant en een warm voorstander van de dorps-kerk.
Tiden hawwe tiden, de oude classis is afgerond en er komt een nieuwe vorm. Ter gelegenheid daarvan is er een boekje uitgebracht met de titel: geloven in de classis. In de titel ligt besloten dat de classis niet als eerste en belangrijkste een bestuurlijk apparaat hoort te zijn, maar een ontmoetingsplek voor gemeenten, waar geloof gedeeld wordt en tot bloei kan komen. Geloven doe je niet alleen, niet als individu, maar ook niet als gemeente, als eilandje binnen de grenzen van je dorp of stad. Samenwerking en ontmoeting tussen gemeenten staat nadrukkelijk op de agenda voor de toekomst.
In het voorwoord staat: “Het boek pleit voor geloven in de classis. Geloven in de ontmoeting van gemeenten, in het concreet samen kerk zijn. Geloof in gemeenten die samen het ene lichaam van de kerk vormen; een lichaam dat door de samenbindende kracht van de vrede de eenheid bewaart die de Geest geeft.”
Het zijn natuurlijk mooie woorden, waarbij de praktijk soms schraal bij afsteekt. Maar onmiskenbaar geldt voor de kerk in alle lagen en voor geloven in alle verscheidenheid: Tiden hawwe tiden.
Heel duidelijk wordt dat nu we bestuurlijk te maken krijgen met nieuwe vormen, maar ook voor ons als gemeente en voor individuele gelovigen geldt: we zijn in beweging. Zoekende, hoe kunnen we gemeente van Christus zijn, in onze dorpen, in onze naaste omgeving, in deze wereld, in deze tijd.
In de laatste kerkenraadsvergadering hadden we gasten in ons midden, afgevaardigden van Nijkleaster in Jorwert die ons vertelden wat er voor ons als plaatselijke kerk mogelijk is om aan te sluiten bij de vernieuwende vorm van kerk zijn die ze daar ontwikkelen. Dit gesprek was ook een onderdeel van die zoektocht, zonder dat het direct tot conclusies en vervolgstappen heeft geleid. We zijn (nog) zoekende, en zullen dat ook blijven. Het hoort bij de aard van gemeente-zijn anno 2018.
Die zoektocht vraagt om eigenschappen die in Efeziërs 4: 1 – 6 staan: bescheidenheid, zachtmoedigheid, geduld, verdraagzaamheid en liefde. Maar het vraagt ook de bemoediging van de Geest, waarover het in datzelfde stukje uit Efeziërs gaat. De bemoediging dat er in alle veranderingen in de loop van de tijd één lichaam is, één Heer, één geloof.
 
Met een vriendelijke groet,
Ds. Mirjam Hulzebos